Ένα ποίημα για την απουσία της γυναίκας από τον δημόσιο βίο και από την ζωή, όπως δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Fractal στις 9/3/21
Η γυναίκα πάντα ήταν εκεί
αν και κάποτε, αόρατη.
Μέχρι που έκλεισαν
τα μάτια τους οι άλλοι,
στο φως
εκείνο που καίει.
Στο φως αυτό
είδε τις κόρες της εκείνη,
δίχως τις κόρες των ματιών της.
Και τότε, μόνη της την είδε
την κόρη της δικής της μάνας.
Μέσα της σαν κοίταξε
δεν ήτανε αόρατη.
Είδε τον εαυτό της
σε καθρέπτη καθαρό.
Αλλά τότε πια ήταν αργά.
Είχε διδάξει την κόρη
τη δική της,
πως να είναι αόρατη κι εκείνη.