Ένας χρόνος πριν…
Άνθρωποι ξεσπιτώνονται μες στη νύχτα γιατί τους είπαν πως θα πλημμυρίσουν τα πάντα.
Άνθρωποι φεύγουν με γαλότσες και τα ρούχα που φοράνε γιατί δεν πίστεψαν ότι θα τα χάσουν όλα.
Άνθρωποι μένουν στα σπίτια τους, αρνούνται να εγκαταλείψουν τα χωριά, τα σπίτια, τα ζώα, τις περιουσίες τους.
Ένας χρόνος πριν…
Άνθρωποι νέοι και ηλικιωμένοι, φτωχοί και πλούσιοι, αγράμματοι και μορφωμένοι, ντόπιοι και ξένοι, φεύγουν για να γλιτώσουν. Να γλιτώσουν το νερό, τη λάσπη, την καταστροφή.
Ένας χρόνος πριν…
Σπίτια παρασύρονται από την ορμή των νερών, τοίχοι πέφτουν, μαντριά με ζώα μέσα θάβονται στα βρομόνερα, γάτες, σκύλοι πνίγονται, κοτέτσια καταστρέφονται, αγροτικά μηχανήματα, αγροτικός εξοπλισμός, όλα κάτω από τη λάσπη, τόνους λάσπης…
Ένας χρόνος πριν…
Έπιπλα επιπλέουν στο νερό, αναμνήσεις και κόποι ολόκληρης ζωής, χαρτιά χρήσιμα, ρούχα, παπούτσια, φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα, κουβέρτες, σεντόνια, όλα τα καταπίνει η λάσπη.
Ένας χρόνος πριν…
Όλοι κλαίνε. Κι όσοι έχασαν κι όσοι όχι.
Όλοι κλαίνε, για το γείτονα, το συγγενή, το γνωστό, το φίλο, που έμεινε χωρίς ρούχα, χωρίς έπιπλα, χωρίς ζώα, χωρίς σπίτι!
Ένας χρόνος πριν…
Κι ο αέρας ακόμα μυρίζει λάσπη και βρωμιά.
Ένας χρόνος πριν…
Και όμως ακόμα βλέπεις γύρω σου την καταστροφή. Κάδοι σκουπιδιών μέσα σε ακαλλιέργητα πλέον χωράφια, λάστιχα ποτίσματος κρεμασμένα σε κλαδιά δέντρων, ζώα με πληγές όσα γλίτωσαν, άνθρωποι σκυθρωποί, άνθρωποι λυπημένοι, άνθρωποι χωρίς σπίτι, που επισκέπτονται τα ερείπια και κλαίνε. Αυτά τα ερείπια ήταν κάποτε η περιουσία, η οικογένεια, οι στιγμές, η χαρά, τα τραπεζώματα, οι γιορτές. Άνθρωποι κλαίνε ακόμα. Κάποιοι σιωπηλά, κάποιοι δυνατά.
Ένας χρόνος μετά…
Η ζωή συνεχίζεται. Όλοι γελάσαμε, όλοι χαρήκαμε, όλοι το ξεχάσαμε έστω και για λίγο, μα γυρνούν οι στιγμές στους εφιάλτες μας.
Έναν χρόνο μετά…
Και δε θέλω να πάω στο χωριό μου. Δε θέλω να πάω σ’αυτο που κάποτε ήταν το σπίτι μου γιατί πλέον τίποτα δεν είναι το ίδιο. Άλλα έπιπλα, άλλα δωμάτια, άλλοι πλέον άνθρωποι. Άνθρωποι με μαράζι, άνθρωποι με καρδιά ραγισμένη.
Έναν χρόνο μετά…
Και ακόμα πιστεύω πως όλο αυτό ήταν ένα κακό όνειρο.
Ένας χρόνος μετά…
Και ακόμα πιστεύω πως όταν ξαναπάω στο χωριό μου θα ναι όλα όπως παλιά, μα μέσα μου ξέρω πως τίποτα και ποτέ δεν θα ναι το ίδιο.
Αυτή η βραδιά μυρίζει βροχή όπως τότε…
Αυτή η βραδιά μυρίζει φόβο…
Αυτή η βραδιά μυρίζει αγωνία…
Αυτή η βραδιά μυρίζει γιατί…
Αυτή τη βραδιά κάποιοι σιγοκλαίνε…
Αυτή τη βραδιά κάποιοι γυρνάνε γύρω από τα ερείπια ψάχνοντας τη χαμένη τους ζωή…
Να ήταν ψέμα… να ήταν όνειρο…
6-7 Σεπτεμβρίου του 2023
Η ημερομηνία που τα άλλαξε όλα και για πάντα.
Ποτέ ξανά τέτοια καταστροφή.
Ποτέ ξανά και πουθενά!
Ελένη Κατσικογιάννη
Γεννήθηκε τον Απρίλη του 1989 και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό των Τρικάλων, την Αγία Κυριακή. Είναι Πτυχιούχος του τμήματος Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών, του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Το 2016 έγινε ερωτική μετανάστρια στη Γερμανία μέχρι τις αρχές του 2020. Είναι μαμά 3 κοριτσιών, της Παρασκευής (2018), της Ειρήνης (2019) και της Μυρτούς (2023). Ασχολείται με τα οικιακά και κατοικεί πλέον στο Μικρό Κεφαλόβρυσο Τρικάλων. Όταν βρίσκει χρόνο μοιράζετε τις σκέψεις της γράφοντας…
